Διαμάντη Δαγιάση - Μη χαθείς

                      

Στίχοι: Στέλλα Πετρίδου 

Μουσική: Κώστας Τότσιος

 

Από τον πέμπτο προσωπικό δίσκο της Στέλλας Πετρίδου με τίτλο «Μόνο εσύ», που θα κυκλοφορήσει σύντομα σε στίχους της ίδιας και σε μουσική σύγχρονων Ελλήνων συνθετών που διαγράφουν ήδη μια αξιόλογη πορεία στη μουσική. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει και σε μορφή cd.

 

Σημείωμα…

"Έρωτας κι αγάπη, δυο συναισθήματα με κοινό παρονομαστή, το σκίρτημα, το νοιάξιμο, το μοίρασμα, τον πόθο. Γι’ αυτά γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ξεδιπλώνει την αλήθεια του στο χαρτί. Κι έτσι, δε θα μπορούσα κι αυτή τη φορά, στην πέμπτη μου προσωπική δισκογραφική κατάθεση, να παραβλέψω την ανάγκη μου να συνεχίσει να γράφει από ψυχής.

Δέκα τραγούδια λοιπόν, δέκα διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, αυτού που τη μια στιγμή σου χαρίζει απλόχερα τα πάντα και την άλλη σου τα στερεί όλα πεισματικά. 

Γιατί; Μα γιατί αυτό είναι ο έρωτας. Αυτό είναι η αγάπη. 

Η νοστιμιά της ζωής, η απόδειξη πως υπάρχουμε συνειδητά, όχι μονάχα στις χαρές της, όχι μονάχα στις ανέμελες στιγμές της, μα περισσότερο στις λύπες της, στις ανατροπές της, στις υπαρκτές και ζόρικες δοκιμασίες της. 

Άλλωστε, ποιος είπε πως οι χαρές κι οι ανέμελες στιγμές ανθίζουν πάντα; 

Δεν ανθίζουν πάντα δυστυχώς. 

Υπάρχουν φορές που γιγαντώνουν σα θεριά, ριζώνουν στον χρόνο και παινεύονται. 

Υπάρχουν όμως κι οι άλλες φορές, οι πιο σκοτεινές κι οι πιο ζόρικες, που μαραίνονται από τη λήθη, λυγίζουν στο δρόμο της σαν κυλιστούν, πέφτουν και σβήνουν. 

Σβήνουν… Όπως ακριβώς σβήνει κι ο έρωτας. Όπως ακριβώς σβήνει κι η αγάπη. 

Ώσπου και πάλι απ’ την αρχή, η χαρά γίνει γιορτή, διώξει τη λύπη από κοντά της, τη σιωπή και το σκοτάδι. Ώσπου και πάλι ο έρωτας αγάπη αναζητήσει στο πλευρό του, ζωή να ζήσει αληθινή, ζωή κι ο ίδιος ν’ αναστήσει…"

 

Στέλλα Πετρίδου

 

Μη χαθείς 

 

Άλλη μια νύχτα, μα πώς περνάει;

Πάλι δε σ’ έχω κι είσαι εδώ.

Άλλη μια νύχτα, πώς με χαλάει

να μη μπορώ να σ’ αρνηθώ;

 

Σ’ ένα τσιγάρο σε ταξιδεύω.

Δε λες κουβέντα, μόνο κοιτάς.

Κι όσο καπνίζω, τόσο σ’ αντέχω,

ζεστή μου σκέψη, να μου γελάς.

Να ’ξερα μόνο αν μ’ αγαπάς.

Γιατί, γιατί δε μου μιλάς;

 

Δεν είναι αργά, δεν είναι αργά για να γυρίσεις.

Μην το σκεφτείς αν θέλω να ’ρθεις να με βρεις.

Αν μ’ αγαπάς, έλα και άλλο μην αργήσεις.

Αν μ’ αγαπάς, άλλη μια νύχτα μη χαθείς.

 

Άδειο δωμάτιο τα όνειρά μου

κι εσύ εδώ για συντροφιά,

πότε να γίνεσαι η χαρά μου,

πότε η λύπη κι η συννεφιά.

 

Έρχεσαι, φεύγεις και να ’σαι πάλι

σα μια εικόνα που μένει εκεί

μες στον καπνό μου και μες στη ζάλη,

στην πιο δική μου φυλακή,

σ’ αυτήν που μ’ έριξες εσύ.

Γιατί δεν έρχεσαι, γιατί;