Το «Μια χαραυγή συννεφιασμένη» των Τάκη Λαβίδα – Κώστα Βίρβου ανήκει στα τραγούδια που εύκολα ίσως μπορεί κανείς να τα αποκόψει από το περιβάλλον και τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής στην οποία γράφτηκαν, και αυθαίρετα (αν και όχι κακοπροαίρετα) να τοποθετήσει στην προκρούστεια κλίνη των σύγχρονων ακουσμάτων, και να τα κρίνει άδικα.
