Ορφέας Περίδης - “Φεύγω” - Η ιστορία ενός υπέροχου τραγουδιού

 

 

Το 1990 ο Νίκος Παπάζογλου κυκλοφόρησε τον δίσκο του «Σύνεργα». Ανάμεσα στα 11 τραγούδια του δίσκου στα οποία συναντήσαμε τα ονόματα πολύ γνωστών δημιουργών όπως ο Γιώργος Ζήκας, η Βάσω Αλλαγιάννη και ο ίδιος ο Νίκος Παπάζογλου, σε τρία τργούδια διαβάσαμε για πρώτη φορά το όνομα ενός νέου δημιουργού που υπέγραφε στίχο και μουσική στα «Μάτια μου», στο «Θάνατο θέλω τραγικό» και στο τραγούδι που έκλεινε τον δίσκο, το «Φεύγω».

Συνοδεία πιάνου μόνο, το «Φεύγω» ήταν μια μπαλάντα που ξεχώρισε αμέσως και έγινε από την αρχή αγαπημένο τραγούδι στις ραδιοφωνικές μεταδόσεις. Το τραγούδι, όπως είπε χρόνια μετά ο Ορφέας Περίδης γράφτηκε για μια κοπέλα που ερωτεύτηκε στα είκοσι οχτώ του.

“Το τραγούδι ”Φεύγω”, το έγραψα ύστερα από έναν χωρισμό στα 28 μου, αφού είχε περάσει ο απαραίτητος χρόνος. Ήταν για μια σχέση μου που κράτησε λίγους μήνες, χρόνο αρκετό για να με σημαδέψει.

“Η κοπέλα έφυγε στο εξωτερικό. Ούτε που την ξαναείδα και ούτε έμαθε ότι το τραγούδι που ουσιαστικά σηματοδοτεί την αρχή της επαγγελματικής μου ζωής, είναι γραμμένο για εκείνη. Γράφοντας τον στίχο: ”Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά”, ήταν σαν να πιστοποιούσα ένα τέλος και να άνοιγα έναν νέο κύκλο ζωής”

Εκείνη έφυγε στο εξωτερικό, δεν την είδε ποτέ ξανά, ούτε επικοινώνησαν και η ίδια δεν γνωρίζει πως αυτό το υπέροχο τραγούδι έχει γραφτεί για εκείνη. 

Τρία χρόνια αργότερα το τραγούδησε και ο ίδιος με εντελώς διαφορετική ενορχήστρωση στον δίσκο του «Αχ ψυχή μου φαντασμένη». 

Από τις επανεκτελέσεις που γνώρισε κυρίως από ηχογραφήσεις που προέκυψαν από ζωντανές εκτελέσεις, ξεχωρίζουν του Μπάμπη Στόκα το 2008 και του Διονύση Σαββόπουλου το 2007, ο οποίος το τραγούδησε με δύο μικρές αλλαγές στους στίχους.

ΒΙΝΤΕΟ.

 

Στίχοι: Ορφέας Περίδης – Μουσική: Ορφέας Περίδης

”Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνω φωτιά και ξημερώνει,

στην τελευταία ρουφηξιά
κάνω όρκο να τελειώσει πια
ότι τελειώνει.

Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος,

η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει από ‘κει
που ήμουνα ξένος.

Φεύγω, φεύγω,
κάθε μέρα φεύγω,
μέτρο, μέτρο, όλο πιο μακριά.

Φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω
στην καρδιά μου, όλο πιο κοντά.

Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,

ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε τον κόσμο
από λάθος.

Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,

και να ‘ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στον πρώτο χτύπο.

Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω
μέτρο, μέτρο, όλο πιο μακριά.

Φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω
στην καρδιά μου όλο πιο κοντά.”

 

ΠΗΓΗ. filoitexnisfilosofias