Ποίηση: Αναστασία Μητσοπούλου
Μουσική: Απόλλων Κουσκουμβεκάκης
ΞΥΛΟΚΑΜΩΜΕΝΗ
Κόρη τον κόσμο περπατεί σε δάσος ανεβαίνει
ξυλόσπιτο στην τύχη της εκεί την περιμένει
κόρη η πιο παράξενη το δάσος της πηγαίνει
ένα με δέντρα και πουλιά τη ζήση της γλυκαίνει
Κι η τύχη φέρνει κυνηγό που κυνηγάει αστέρι
κι αστέρι φέρνει έρωτα στης κόρης το λημέρι
μα ο χρόνος που δεν πιάνεται σ’ έρωτα το καρτέρι
τ'αστέρι κάνει άπιαστο και ξύλινη την κόρη
Κόρη η πιο παράξενη και ξυλοκαμωμένη
ο έρωτας σού πέρασε τα βέλη του και μένει
σε αγαπώ και σε ποθώ με την παραξενιά σου
και εύχομαι να ήμουνα αντάμα στη γενιά σου
Με μιάς ο Ερωτόκριτος γινόμουνα για σένα
γυναίκα μου να σέ ‘καμα ή να ‘φευγα στα ξένα
το χρόνο σα θα μάγευα να πάγωνε για μένα
μάγισσα σα γινόμουνα, δεν θα ξεχνούσα εσένα
Τέτοια κι άλλα θαυμαστά, όπως στα παραμύθια
λίγοι να τα πιστεύουνε, κι ας λένε πάντα αλήθεια
-1696235621.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου