Αλκίνοος Ιωαννίδης - Η Μετανάστις

                      

 Ποίηση: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης 

Μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης

Η Μετανάστις

 

Την νύκτα όλην άγρυπνος, νύκτα μακράν χειμώνος,

ο ναύτης προ του κύματος, σιωπηλός και μόνος,

τηρεί τον ουρανόν, ενώ αβύσσους διαβαίνει

και την χρυσήν ανατολήν ανήσυχος προσμένει.

Ομοίως σ`επερίμενα να έλθης χθες, ομοίως

μακράν σου είναι έρημος και αφεγγής ο βίος.

 

Οπόταν νέος, εκ μακράς προκύπτων ασθενείας,

σκιώδες φάσμα και ωχρόν εκ της αδυναμίας,

τον κόσμον, την μαγευτικήν γωνίαν του απείρου,

ην εστερήθη, θεωρεί διά του παραθύρου,

πόσους τω πέμπει ασπασμούς και πόθους, αδελφή μου,

ομοίως σ’ επεθύμησεν, ομοίως η ψυχή μου.

 

Προ της εικόνος του Χριστού ο ευσεβής ο κύπτων

και αμαρτίας λογισμούς εντός του στήθους κρύπτων,

με ποταμούς τους πόδας του δακρύων καταβρέχει,

και η ψυχή του σπαραγμόν και πόνον πολύν έχει.

 

Ομοίως η καρδία μου θερμώς σ`επικαλείται

και διά σε πάσαν χαράν του κόσμου απαρνείται.

 

* Σημείωμα του Θωμά Κοροβίνη για το ποίημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: 

Με το πόνημα του αυτό ο κυρ Αλέξανδρος, επιχειρεί μιαν έμμετρη σύντομη διατριβή των ερωτικών παθών του ,ερήμου και αφεγγούς βίου, μια ποιητική σπουδή με τον τρόπο των μεγάλων πατερικών δασκάλων. 

Νεφελωμένος μέσα στο φάσμα το άπιαστο των ονείρων του ως άλλος Ψαλμωδός του, Άσματος Ασμάτων, αδελφή μου, προσφωνεί την εξιδανικευμένη αγάπη του, οραματιζόμενος την αδύνατη συνεύρεση του με το μακρινό κι απρόσιτο αντικείμενο του πόθου του. 

Γίνεται ναύτης με την εναγώνια προσδοκία της Ανατολής, ασθενής νέος που στέλνει φιλιά στον έξω κόσμο που έχει στερηθεί, ευλαβής, πνιγμένος στα δάκρυα της προσευχής του. 

Πάντοτε διάνα χτυπά o Παπαδιαμάντης στην καρδιά του ανθρώπινου πόνου, στην διεκτραγώδηση των μαρτυριών της χαμηλής ζωής, του ,ερήμου και του αφεγγούς βίου.