Φοίβος Δεληβοριάς - Μια Πίκρα

            

 Στο ποίημα του "Μια πίκρα" ο Κωστής Παλαμάς αναφέρεται σε μια "ήρεμη θάλασσα", προφανώς αναπολεί τη Λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου που έζησε μερικά από τα παιδικά του χρόνια, κοντά στο θείο του, όταν "έχασε" και τους δύο γονείς του σε διάστημα σαράντα ημερών. 

Μελοποίηση και ερμηνεία: Φοίβος Δεληβοριάς.

 

Στο συγκεκριμένο ποίημα η φύση δεν παρουσιάζεται όπως έχουμε δει ως τώρα, ας πούμε, στον "Πειρασμό" του Σολωμού. Πρόκειται για την ίδια  λιμνοθάλασσα(Μεσολογγίου), αλλά δεν είναι εδώ τα μαρμαρένια αλώνια, το θέατρο σύγκρουσης του πειρασμού με την ηθική, του χρέους με την επιθυμία, της ύλης με το πνεύμα. 

Είναι ένας χώρος προσωπικής μνήμης κι έτσι η περιγραφή του μεσολογγίτικου τοπίου γίνεται αυτή τη φορά το έναυσμα για ένα εσωτερικό ταξίδι σε προσωπικά συναισθήματα και απογοητεύσεις, ώστε να εκφραστεί ένα είδος νοσταλγίας.

Τι νοσταλγίας? Θα δούμε.

 Η ήρεμη θλίψη και το έντονο, αλλά παθητικό, παράπονο του ποιήματος υπηρετείται θαυμάσια από την επιλογή του μεσοτονικού μέτρου και ξεκινάω μ' αυτό για να εξάρω την μελοποίηση του ποιήματος από τον Φοίβο Δεληβοριά. 

 Πατώντας στο  τρισύλλαβο μέτρο, έγραψε στον τρίσημο ρυθμό του βαλς  μια μελωδική γραμμή η οποία,  παίζοντας με τους μετρικούς, τους μουσικούς και τους γραμματικούς τόνους,  απογειώνει  τελικά το ποίημα... 

Μια πίκρα

Τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα τα 'ζησα

κοντά στ' ακρογιάλι,

στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,

πλατιά και μεγάλη.

 

Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη

ζωούλα προβάλλει,

 

στενάζεις καρδιά μου το ίδιο αναστέναγμα:

Να ζούσα εκεί πάλι

 

Μια μένα είναι η μοίρα μου, μια μένα είν' η χάρη μου,

δεν γνώρισα κι άλλη:

Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη

γλυκιά και μεγάλη.

 

Και να! μεσ' στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο

κοντά μου και πάλι

τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,

πλατιά και τη μεγάλη.

 

Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε,

μια πίκρα μεγάλη,

και δε μου τη γλύκαινες

της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι!

 

Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου

και ποια ανεμοζάλη,

που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,

καλό μου ακρογιάλι

 

Μια πίκρα είν' αμίλητη, μια πίκρα είν' αξήγητη,

μια πίκρα μεγάλη,

η πίκρα που είν' άσβηστη και μεσ' τον παράδεισο

των πρώτων μας χρόνων κοντά στο ακρογιάλι.

 

ΠΗΓΗ. 1. ebooks.edu.gr

            2. youtube.com 

           3. afterschoolbar