Γιάννης Αργύρης - Δίδαξε το κυνήγι των ονείρων από τις «Εσπερίδες»

 

Του Παναγιώτη Μήλα

Σε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης, με διευθυντή τον δημοσιογράφο και θεατρικό συγγραφέα Νίκο Καμπάνη, προσπάθησα να κάνω τα πρώτα μου δημοσιογραφικά βήματα το 1969.

Για ένα θέμα σχετικό με τον τρόπο διασκέδασης είχα μιλήσει με αρκετούς από τους συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές. Η περιοχή της Πλάκας ήταν τότε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος μιας και έδινε στέγη στα όνειρα των νέων καλλιτεχνών. Όνειρα κάτω από τη στέγη του “νέου κύματος”.

Για εκείνη την έρευνα πέρασα από μερικά εμβληματικά στέκια της εποχής όπως ήταν η Αυλαία, το Δώμα, η Κατακόμβη, η Απανεμιά, οι Εσπερίδες, το Τετράδιο, ο Τιπούκειτος…
Εκεί που βρήκα τη ζεστασιά της κουβέντας και τη συμπαράσταση στο εγχείρημά μου ήταν σε ένα υπόγειο της οδού Θόλου, στην Πλάκα, δίπλα στην «Απανεμιά». 

Το υπόγειο είχε τον τίτλο «Εσπερίδες» και… αρχηγός του ήταν ο Γιάννης Αργύρης. Παρά τη φιλότιμη προσπάθειά του τελικά δεν τα κατάφερα. Το κείμενο που έγραψα ήταν πραγματικά της πλάκας και βρήκε τη θέση του στον κάλαθο των αχρήστων μιας και τότε δεν υπήρχε το delete…

Όμως στο καλάθι των αχρήστων δεν πήγαν ποτέ οι συμβουλές που μου έδωσε τότε ο Γιάννης Αργύρης. Με έμαθε να βάζω στόχους, με έμαθε να βλέπω μακριά και να μην εγκαταλείπω τις προσπάθειές μου μέχρι να πετύχω. Με έμαθε να κυνηγάω τα όνειρά μου.
Αυτή την τελευταία φράση τη συνάντησα χτες το πρωί στο facebook στη σελίδα της ηθοποιού και καλής μου φίλης Αγνής Χιώτη.

Έγραφε, λοιπόν, η Αγνή:

«Πέρασα εκεί πολλές ώρες, πολλά βράδια με πολλούς φίλους. Στις “Εσπερίδες” που τραγούδησα για πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο. Εκεί ζήσαμε έρωτες, τσακωμούς και εντάσεις. Ακόμα και σήμερα στο δωμάτιό μου έχω πόστερ που τα πήρα τη μέρα που αδειάζαμε την μπουάτ. Και τότε με δάκρυα στα μάτια, όπως και τώρα που έμαθα ότι ο Γιάννης Αργύρης πήρε τον δρόμο για το μεγάλο ταξίδι. Κύριε Γιάννη, σας ευχαριστώ για όλα όσα μου διδάξατε και κυρίως επειδή είσαστε ο πρώτος άνθρωπος που μου έμαθε να κυνηγάω τα όνειρά μου».

Έτσι ακριβώς! Αυτό έκανε ο Γιάννης Αργύρης μέχρι τα ξημερώματα χτες 30 Δεκεμβρίου 2015. Χάριζε στους νέους και στους συνεργάτες του τη συνταγή για να πετύχουν στα σχέδιά τους και τους στήριζε μέχρι να ορθοποδήσουν.

Αυτό γράφει και στον αποχαιρετισμό του ο ποιητής και δημοσιογράφος Δημήτρης Ιατρόπουλος, ο οποίος αποκαλεί τον Αργύρη «Μέγα Ταχυδακτυλουργό της ευτυχίας μας» και παράλληλα τον ευχαριστεί επειδή, όπως λέει: «Με κράτησες όρθιο στα δύσκολα χρόνια μου».

Το ίδιο ευχαριστώ πρέπει να πουν και όλοι εκείνοι που ξεκίνησαν πιτσιρικάδες κάτω από τις φτερούγες του και σήμερα είναι τα κορυφαία ονόματα στο χώρο της διασκέδασης ως συνθέτες, μουσικοί, στιχουργοί, τραγουδιστές και ηθοποιοί.

Αξίζει να θυμίσω εδώ ότι ο Αργύρης ήταν τραγουδιστής, στιχουργός, έξοχος μίμος και σατιρικός ηθοποιός. 

Έγραψε τους στίχους στα πασίγνωστα τραγούδια του “νέου κύματος”: «Έλα μαζί μου», «Πάει κι αυτή η Κυριακή», «Κάποιος γιορτάζει», «Μην κουραστείς να μ’ αγαπάς».

Σε μια κουβέντα του με τον δημοσιογράφο Πάνο Γεραμάνη, ο Αργύρης τόνιζε τα εξής: «Έδωσα πραγματικές μάχες με το εμπορικό κατεστημένο της μουσικής και με τον λαϊκισμό για να περάσει η αντίληψη των μπουάτ στις αρχές του ’60».

Αυτή την αντίληψη γνώρισαν πολλοί διάσημοι για το έργο τους όπως ήταν ο μεγάλος Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης Όρσον Γουέλς, αλλά και ο δικός μας ζωγράφος και σκιτσογράφος Μίνως Αργυράκης, όπως επίσης και ο Αριστοτέλης Ωνάσης. 

Αυτό που θυμάμαι μιας και το έζησα, ήταν πριν από την πρώτη εβδομάδα της Αποκριάς του 1963 όταν με την παρέα του Νέου Κόσμου κατευθυνόμαστε στην Πλάκα με προορισμό την οδό Θόλου και τις «Εσπερίδες» ή την «Απανεμιά» στην οποία έκανε τότε τα πρώτα του βήματα ο συνθέτης και συμμαθητής μας στο ΣΤ’ Γυμνάσιο Αρρένων της Αθήνας Θοδωρής Τζίφας.

Ενώ ανεβαίναμε τη Μνησικλέους, ακούμε πίσω μας μια παρέα να τραγουδά Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και Στέλιο Καζαντζίδη:

«Δυο πόρτες έχει η ζωή
άνοιξα μια και μπήκα
σεργιάνισα ένα πρωινό
κι ώσπου να ‘ρθει το δειλινό
από την άλλη βγήκα

*
Όλα είναι ένα ψέμα
μια ανάσα μια πνοή
σαν λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή».

Φοβερό νταλκά είχε αυτή η παρέα. Τους άφησα να ολοκληρώσουν το… κλάμα τους και πριν αρχίσουν το επόμενο τραγούδι τούς πλησίασα για να τους προτείνω μια πιο διασκεδαστική λύση για τη βραδινή τους έξοδο.

Τους είπα να κατέβουν τα σκαλάκια, μαζί με μας και να έρθουν στις «Εσπερίδες». Ανταποκρίθηκαν θετικά στην πρόταση. Ένας από την παρέα απευθύνθηκε στον ψηλό της συντροφιάς και του είπε:

«Συμφωνείτε Μεγαλειότατε να πάμε Esperides;».

Εκείνος συγκατένευσε και κάτω από το φως της λάμπας στην επόμενη ξύλινη -τότε- κολόνα της ΔΕΗ αναγνώρισα τον νεαρό Διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο. Κατεβαίνοντας γύρισε προς το μέρος μου και με ρώτησε:

– Poio einai to onoma toy tragoudistou, kyrie;
– Giannis Argyris, Μεγαλειότατε, του απάντησα.

Εκείνο το βράδυ θα το θυμούνται ακόμη και οι τοίχοι της μπουάτ αφού, «αφεντικά και δούλοι, ένα πράγμα γίναμε ούλοι».

Με το πρώτο φως της ημέρας βγήκαμε πάλι στη Θόλου κι ο καθένας τράβηξε για το δικό του παλάτι…

Οι «Εσπερίδες» έκλεισαν όταν συμπληρώθηκε τριακονταπενταετία και οι ιδιοκτήτες του χώρου έκαναν έξωση στο όνειρο ζητώντας μεγαλύτερο ενοίκιο. Από τότε ο χώρος ρήμαξε και τα περίφημα σκαλάκια χορτάριασαν. Ο «υπόγειος ουρανός», όπως έλεγε ο Γιάννης Αργύρης, «μετατράπηκε σε ένα βρώμικο υπόγειο».

Στο υπόγειο αυτό κάθε βράδυ για πολλές δεκαετίες νέοι και νέες συναντιόντουσαν για να απολαύσουν τα τραγούδια και τα αστεία νούμερα.

Χαρακτηριστικό το αστείο που έγραψε χθες στο facebook στη σελίδα «Εσπερίδες» ο διαχειριστής της. Έγραψε λοιπόν: «Τώρα θα βγω από το σπίτι και θα πάω να πιω μια φύρα μπίξ με μεζέ γεμιπούλα γαλωστή για να τιμήσω τον Γιάννη μας».

Τον Γιάννη μας, που -μία εβδομάδα πριν μπει στα 81- ολοκλήρωσε την πορεία του και τον αποχαιρέτησαν όσοι τον αγαπούσαν, την Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015, στις 10.30, στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.

*Το πορτρέτο του Γιάννη Αργύρη φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Νίκος Μάνεσης. Στη φωτογραφία στιγμιότυπο από τις “Εσπερίδες” του Γιάννη Αργύρη την εποχή της δόξας τους…

ΒΙΝΤΕΟ.

 ΠΗΓΗ. catisart